Afgelopen weekend ging mijn jongste zoontje als afsluiting van het voetbalseizoen, op voetbalkamp. Vlak voordat we zouden vertrekken, zei hij tegen mij dat hij ruzie had met zijn vriendje en dat het echt nooit meer goed zou komen. Nu weet ik van mijn kinderen dat sommige dingen erg zwaar worden opgepakt. Toch zat het me niet helemaal lekker. Hij zit in een enorm kleine klas op school, een klas waar 3 kinderen in zitten en waarvan 2 kinderen een jaar ouder zijn dan hij (in zijn groep zitten nog gelukkig ook nog andere leerjaren) en daarom vindt hij het soms lastig om op een juiste manier vriendschappen te sluiten. Doordat hij altijd de jongste is, doet hij erg stoer om erbij te kunnen horen. Hierdoor doet hij zich vaak anders voor dan dat hij is.
Nu ging hij op voetbalkamp en ik was bang dat hij de hele tijd alleen zou lopen en daardoor geen fijn kamp zou hebben. Toen we aankwamen (we waren een half uur te vroeg), was er nog niemand die hij echt kende. Twee kinderen waren aan het voetballen en hij vond het erg spannend om mee te gaan doen. “10-tellen lef”, zeg ik weleens tegen mijn kinderen, dit is alles wat nodig is om te doen wat spannend is. Ik stimuleerde hem om toch mee te gaan doen en zou zelf even mee gaan kijken. Uiteindelijk probeerde hij dit. Hij kreeg een bal en mocht meedoen. Ik gaf bij de leiding door wat er was voorgevallen en vroeg of ze dit ook een beetje in de gaten zouden willen houden. Dit zouden ze doen en ik kon met een enigszins gerust gevoel naar huis. ‘s Avonds zou ik meehelpen bij de spooktocht en kon ik zelf zien hoe het ging.
Toen ik later die avond terugkwam, zag ik dat hij volop aan het spelen was. De ruzie met zijn vriendje was hij helemaal vergeten en hij had het enorm naar zijn zin. Gelukkig! Nu bleek maar weer dat we als ouders ooit dingen moeten loslaten en het zeker niet groter moeten maken, dan dat het in werkelijkheid is. Kinderen hebben soms het gevoel dat iets nooit meer goed komt, maar vaak valt dit enorm mee.
Reactie plaatsen
Reacties