Over ons
Na drie weken wachten is het dan eindelijk zo ver. We gaan op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Alles is ingepakt en wij de kinderen stappen vol goede moed de auto in. Na 2 en een half uur rijden gaat het helaas mis. De auto geeft ´stop´ aan, midden in de Belgische Ardenne. Het humeur van onze kinderen blijft goed en na een uurtje wachten, worden we opgehaald door een sleepwagen. Die brengt onze auto en de caravan naar de garage. Wat een avontuur, zo achter in de sleepwagen. Daar aangekomen begint het wachten, hoe nu verder? De tablets/telefoons en spelletjes zijn een goede zoethouder. Helaas, de auto kan niet meer verder. Gelukkig krijgen we via de ANWB een huurauto en kan onze reis 5 uur nadat we gestrand zijn, toch weer hervat worden. Vol goede moed stappen we in de huurauto, terwijl we onze eigen auto bij de garage achterlaten. Die kunnen we op de terugweg weer ophalen. Door de vertraging heb ik toch maar even contact opgenomen met de tussencamping, zodat ze weten dat we een late check-in hebben. Dit is gelukkig geen probleem. Daar aangekomen wordt de tent van de kinderen opgezet voor de nacht. Het eten is de dag van tevoren al gemaakt, dus we kunnen daarna meteen aan tafel. Na het eten nog even een spelletje en daarna lekker naar bed.
De volgende morgen vol frisse moed weer in de auto. Vandaag staat er een relatief kort stukje rijden op het programma. Nog maar 400 km, waar we gisteren 800km moesten. Tegen de middag hopen we op de camping aan te komen, zodat de kinderen nog lekker even kunnen zwemmen. Helaas loopt de planning weer wat anders... Na ongeveer 100km rijden, rijden we de file in. Na een paar minuten staat de file helemaal stil. We wachten en de kinderen blijven gezellig kletsen over van alles en nog wat. Na een half uur stil te hebben gestaan, lijkt er nog geen beweging in de file te komen. Dus we stappen uit. Even de benen strekken. Ondertussen hebben we ook honger gekregen. We zouden eigenlijk rond deze tijd gaan lunchen, dus halen we de spullen uit de caravan en maken er een picknick op de vangrails van. Ook de hoge nood is gelukkig goed op te lossen. Nadat alle buiken gevuld zijn, komt er een knuffel tevoorschijn. Na een paar minuten zijn we met zijn alle aan het lummelen met de knuffel, op de snelweg. De mensen om ons heen kijken wel een beetje raar, maar wij hebben plezier. Na een tijdje slaat bij iedereen de verveling toch wel toe en ook de warmte zorgt voor wat lamlendigheid. 2 en een half uur nadat we stil zijn komen te staan, lijkt de file in beweging te komen. We komen auto's tegen die gewoon stil blijven staan en waar iedereen gewoon omheen rijdt. De mensen zijn in de auto in slaap gevallen en hebben niet door dat ze weer verder kunnen. Of ze zijn een wandelingetje gaan maken en niet op tijd terug bij hun eigen auto. Gelukkig bewegen we weer, al is het stapvoets. Na nog eens anderhalf uur file te hebben gereden, wordt al het verkeer naar de vluchtstrook geleid. De vrachtwagen die bij het ongeluk betrokken was staat nog op de rijbaan. Wanneer we dit obstakel voorbij zijn, kunnen we gelukkig weer verder rijden. Onze kinderen doen het nog steeds goed, ook na al deze tegenslagen. Ze wisselen tablet/telefoon af met spelletjes, kletsen over de camping en uitstapjes, moppen, etc. 15 minuten voordat we op de camping arriveren (gelukkig net geen late check-in deze keer), beginnen de kinderen elkaar te vervelen. Duwen, plagen en alles wat 3 (pre-)pubers doen. Door vermoeidheid en het lange wachten slaat ook bij ons de irritatie toe en spreken we onze kinderen aan op het gedrag. Dit blijkt moeilijk te stoppen. Achteraf heel begrijpelijk.
Eigenlijk ben ik ontzettend trots op onze kinderen. Na deze lange autorit met meer dan 9 uur vertraging (over 2 dagen), mogen ze de laatste 15 minuten best even puber zijn en elkaar vervelen. Op het moment dat ze even rustig moesten zijn, deden ze dit super goed! Gelukkig kan de vakantie nu dan eindelijk beginnen.
Reactie plaatsen
Reacties